Hamilelikle beraber başlayıp, hayat boyu hızla akıp giden bu süreçte, bizler ebeveynler olarak temeli ne kadar sağlam atabilirsek, devamı da o kadar güzel olacaktır inş.
Osmanlı döneminde kadınlar, hamileliklerini dördüncü aya kadar saklarlar bu konuda mahremiyete dikkat ederlerdi. Doğumdan sonra abdestsiz olarak çocuklarını emzirmemeye azami dikkat gösteren validelerimizi hepimiz işitmişizdir. Bu kadar dikkat etmelerinin öncelikli sebebi ise çocuklarını hayalı ve edepli olarak yetiştirebilmekti.
Gümümüz hanımlarına baktığımızda ise tam tersi bir hal gözümüze çarpıyor.Hamilelik sosyal medya üzerinden duyurulur hale geldi. Çok afedersiniz ama fotoğraflarla kadınlarımız karınlarını gere gere boy göstermeye başladılar. Sonra da ebeveynler olarak zamane çocukları ana babasını saymıyorlar diyerek şikayetlerde bulunmaya başladık. Bu konuda kimi zaman çocuğumuzu suçlu bulduk, kimi zaman ise arkadaşlarını yahut öğretmenlerini. Çocuğumuzun beğenmediğimiz, hoşumuza gitmeyen hal ve hareketleri için, çocuğumuzun kendisi dahil kimseyi suçlamayalım. Anne ve babalar olarak öncelikle kendimize bakalım. Çocuğumuzun güzel bir şekilde terbiye alıp yetişmesi için neler yaptık. Öncelikli olarak bunu bir düşünmemizi tavsiye ederim. Acaba hamileliğimizde helal rızık noktasında ne kadar dikkatli olduk. Çocuğumuz dünyaya geldiği andan itibaren onunla ne kadar ilgilenebildik. Çocuğumuzun annesine en fazla ihtiyacı olduğu dönemde, onu bakıcıya emanet edip çalışmayı mı tercih ettik. Gün boyu annesinden uzak kalan çocuklarımız, akşamları iki üç saat annesiyle ancak vakit geçirebilmeye mi başladı. Yoksa çalışmadığımız halde çoçuğumuzun bizi fazla meşgul ettiğini düşünerek, evdeki sanal bakıcılar olan televizyonlara ya da bilgisayarlara mı emanet etmeye başladık evlatlarımızı. Anne babalar olarak akşamları kendi aramızda olmasını arzu ettiğimiz muhabbet ortamını sosyal medyada sanal alemde arar olduk. Babası akşam yorgun halde televizyon karşısında, annesi dizileri kaçırmamanın derdinde, bir yandan ellerinde telefonlarının eksik olmadığı bir ortamda yetişiyor çocuklarımız. Bizler onlara ne kadar ilgi gösterirsek, ne kadar sevgimizi verebilirsek karşılığını da o derece güzel alacağız, unutmayalım. Kısacası , ne ekersek onu biçeceğiz.
Güzel bir evlat ve ahiret meyvesi yetiştirmek istiyorsak, çocuklarımızı özellikle sevgi noktasında doyurmayı ihmal etmeyelim. İhmal ettiğimiz takdirde çocuklarımız başka yerlerde o boşluğu muhakkak dolduracaklardır. Onlar yanliş yaptığında tenkid etmek yerine doğruyu gösteren taraf olalım. Ne olursa olsun onları sevmeye devam edeceğimizi hissettirelim. Herşeyden önce bir evlat nasip ettiği için Rabbimize şükretmeliyiz.
