Aslında içimizde ki masumiyet biraz da olsa vicdan barındırmamız gereken sadece insaniyet.
Düşünüyoruz beynimiz var, hissediyoruz kalbimiz de nerde eksik kalıyoruz yardıma muhtaç bu kadar çok insan varken? İhtiyacımız olduğundan bile emin olmadığımız bunca çok eşya, giysi evlerimizde dolaplarımızda hınca hınç doluyken ya yoksullukla mücadele içinde olup da karnını bile doyuramayan açlıkla imtihan edilen ailelerin varlığı ise bunlar aklımıza gelmiyor mu?
Soframızı, çayımızı, övüne övüne yaptığımız marifetli ellerimizden çıkan yiyeceklerden çok sanat eserlerini andıran görüntüleri sosyal medyada paylaşırken aldığımız haz hangi insanlık duygusu?
Yeni gelenekler, önemli günler icat ediyoruz sırf gösteriş odaklı sadece sergilemek, gösteriş ve şatafatı bol gülümsemeler içinde. Biz nasılda bu kadar duyarsız yaşar olabildik yanımızda ki aç uyuduğundan bihaber yaşamak ilkemiz oldu? Yaşadığımız gösterişin esiri olarak, bir üstünlük hisseder oldukta geçmişimizi ne çabuk unuttuk. Dedelerimizin, annelerimizin hayatları, yaşanan dünler nasıl da silindi şimdiki rahatlığımızı bencillikle peçelendi.
Moda ki trendler ilgi köşemiz oldu, her yıl eskimeden dolapta kalmış kıyafetlerin her sezon yenileri üstüne eklendi yine paylaşmak vermek kavramları bizlere uzak kaldı. Renk uyumları görsel estetiğin dışına çıkarak bende hep fazlası yer alsın diyerek yükseklik duygumuzu tavan yaptırıp bencilliğin üst sınırlarını zorladık.
İçimizdeki insanlık, masumiyet aslında öldü. Bizler farklı yaşayışların özentilerin peşinden koşarken soğukta üşüyen, bir yudum yemeğe, sevgiye aç insanların ardımızda bırakarak pembe renkli içleri boş dünyalarda yaşamaya başladık. Vicdanımız ve manevi dünyamız öylesine törpüden geçmiş ki bir başkasını, kardeşimiz göremez olduk, komşumuzu tanımaz hale gelebildik.
Rahat yaşamak için çalışıp emek vererek kazanılan huzurun maneviyatta elimizi uzattığımız destek, bir hüznün giderilmesine adım atabilecek bir sebep olabilmenin verdiği huzurla pekiştiğinde ise insanlığımızın göstergesi olan vicdanımızdaki rahatlık eşsiz değerde olacaktır. Gelin hep beraber destek olalım bir gün bizlerinde ihtiyacımız olabileceğini unutmadan karın tokluğumuzu paylaşalım. Dünyamızın kötü olduğundan yakınmak yerine birey olarak kendimizden başlamalı iyileştirerek kalbimizi işler hale getirelim ki, asıl bizlere empoze edilen bencilliğimizi öldürerek sadece insaniyetimizi yaşatalım uzattığımız elle tüm masumiyetimizle samimiyetimizle kibirden uzak bir yaşamın parçası olalım ki, hem dinimizin bize gösterdiği yoldan gidelim hem de gerçek anlamda insan olabilmenin iç sesini, gönül huzurunu yaşayalım ve yaşatalım…
Azize ÇAKIR
