Güzelim ülkemin güzelim bir şehrinde İsviçreli bir grubun gelip kurduğu bir şirkette bizim azimli, dürüst, açıksözlü, çalışkan Ahmet Bey’imiz işe başlamış. Azim ve kararlılıkla çalışmış, çalışmış ve yükselmiş. Kıssadan hisse ya gün gelmiş bu şirketin bir bölümünde müdür oluvermiş. Bir gün Ahmet Bey evden çıkmış ve işe her zaman ki gibi aynı saatte varmış. Açmış bilgisayarı şirket sistemine girmiş. O gün için yapacaklarına bakmış, şirket üst yöneticilerinden gelen maili görmüş. Açmış. Mailde “Ahmet Bey merhaba. 15.08.2005-20.08.2005 tarihleri arasında İsviçre’nin Zürih şehrinde şirketimizin toplantısına katılmanız hususunda ön bilgidir. Gerekli bilgiler tarafınıza iletilecektir.” Aman Allah’ım ne büyük başarı. Evet, tarih gelir bizim Ahmet Bey hazırlığını yapar ve belirtilen tarihte olacak şekilde belirtilen yerdeki toplantıya katılır. Şirketin tüm dünyadaki 80 ülkesinden gelen 80 temsilci. Şirket İsviçre menşeyli, patron İsviçreli, gelenlerin tamamı İsviçreli değil. Toplantı biter kararlar alınır ve bir Zürih turuna çıkılır. Taşıtla olan kısım biter gezi yürüyerek devam eder. Tercüman anlatır anlatır bir bakıma kafa şişirir artık kendilerini övmeleri. Ahmet sıkılır ve etrafı inceler. Biraz ilerde boş bir alan vardır, yanına yaklaştığında etrafı açık, ağaçsız, etrafı çevrilmemiş, ortasında havuzu olmayan, çiçekler dikilmemiş, yüksek yüksek taş ve beton setler çekilmemiş bir alan görür. İnsanlar içinde yürümekten belli alanlarda patikalar oluşturmuşlar artık.