İnsan önce kendine kulak vermelidir. Ben bu sayfalarda yaklaşık altı aydır spor ile ilgili yazılar yazıyorum. Futbolun kaosunu yazacakken dün Diyarbakır’dan gelen acı bir haberle sarsıldık milletçe. Yüreklerimiz yandı.

Temmuz sıcağında ölümleri, mazlumları ve şehitleri konuşur olduk. Sivas, Başbağlar, Diyarbakır… Hepsi yüreğimizi yakıyor. Bu benim ilk yanışım değil, son yanışım da olmayacak biliyorum.

En büyük yangını 18 Nisan 1992 tarihinde ailemle, yani rahmetli annem ve iki kardeşimle birlikte yaşadım. Babam şehid edilmişti, yanında bir görev arkadaşı ile birlikte. Ekip arabası tanınmayacak hale gelmişti. Hain eller benim canıma Baba’ma kıymışlardı.

Yanmanın, yangının ne demek olduğunu o zaman anladım. Ateş düştüğü yeri yakar cümlesinin ne demek olduğunu ilk o zaman anladım. Ailenin büyük oğlu olarak sorumluluğun ne kadar ağır olduğunu ilk o zaman anladım. 22 yaşındaydım Şehit Babamın vücuduna isabet eden kurşunlar benim de beynime ve yüreğime isabet etmişti. Dünde Diyarbakır’da 13 can’a kastetti hain eller. 13 genç çocuk yandı.

13 ailenin ocağına ateş düştü ve bir kez daha ateş düştüğü yeri yaktı. Yanı başımızdaki Irak’ta yaklaşık bir milyon kişi öldü, dile kolay tam bir milyon kişi belki de daha fazla. 1994 yılında Ruanda’ da sekiz yüz bin kişi katledildi.

Srebrenitsa’da 8372 kişi katledildi. Yanımızdaki ve uzaklardaki ölümleri hatırlıyor musunuz?

Edirnekapı Şehitliği’ni bilir misiniz? Hiç yolunuz düştü mü? Ben gittim. Giderim ara sıra rahmetli babam orada yatıyor çünkü.

Sadece baba’ma dua etmem oradaki bütün rahmetli insanlara, gencecik çocuklara, arkadaşlarıma ve şehid kardeşlerime dua ederim.

Size tavsiyem sizde gidin dua edin orada yatan kahramanlara, kardeşlere, ağabeylere, çocuklara ve bizim geleceğimiz olan gencecik gençlere…

Dua edin ki barış gelsin.

Dua edin ki aileler biraz olsun rahatlasın.

Dua edin ki Allah gani gani rahmet eylesin.

Mekânları cennet olsun.

Protesto etmek için yürümek yerine dua edelim.

Futbol ve şike bugün umurumda değil.

Dua etmeye gidiyorum!